نقد و تحلیل سیاستهای دولت دوازدهم

1- علی علیزاده:(کارشناس سابق BBC)

جزیره ثبات و رسمی شدن حق تجمعات.

🔸 همه درگیر تحلیل شعارهای تظاهرات‌های اعتراضی این و آن شهرند. آنقدر درگیر محتوا و تفسیر جزییاتند که اتفاق مهم شکلی که رخ‌داده را نمی‌بینند: در چند سال گذشته بدون اغراق هر هفته چند تجمع و تظاهرات و راه‌پیمایی و اعتصاب در تهران و شهرهای دیگر انجام شده‌است. نه خونی از دماغ کسی ریخته و نه به سوی کسی شلیک شده‌ و نه بحرانی ایجاد شده و نه اغلب کسی دستگیر شده‌. و این اتفاقی یگانه و استثنایی در خاورمیانه امروز است.

ادامه در ادامه مطلب

🔹 منظورمان از خاورمیانه امری کلی و مبهم نیست. خود را با عراق و سوریه و افغانستان و عربستان و پاکستان که تاریخهای توسعه متفاوت دارند هم مقایسه نمیکنیم. از مصر صحبت میکنیم که همیشه جامعه مدنی قدرتمندی داشته‌ و حزب اخوان المسلمینش با قدمتی نود ساله از تمام احزاب ما قدیمی‌تر بوده‌ و از ترکیه‌ نیمه‌اروپایی که نه فقط در قرن نوزدهم نمادی از تمدن برای مای عقب مانده محسوب میشد که تا همین سه چهار سال گذشته الگو و مدینه فاضله بسیاری از اصلاح‌طلبان ایران بود. به یاد می‌آوریم که در مصر چهار سال پیش در طی چند روز و با کمک سعودیها و رضایت غربی‌ها تا دو هزار نفر کشته‌شدند و همین امروز فقط هشتاد هزار نفر از اعضای اخوان‌المسلمین در زندان به سر می‌برند. و در ترکیه در این دو سال بیش از دو هزار نفر کشته شدند و از تابستان سال نود و پنج تا امروز صد و سی هزار نفر به «ظن» نزدیکی به عبدالله گولن پاکسازی و اخراج شدند و همین امروز چهل و پنج هزار نفر زندانی رسما سیاسی در زندانها به سر می‌برند. 

🔸 استثنایی بودن ایران وقتی برجسته‌تر میشود که به یاد بیاوریم کمتر از هشت سال پیش گسلی به شدت خطرناک در میان بخشهای مختلف جامعه و بخشهای مختلف نخبگان نظام فعال شده بود که میتوانست به فروپاشی سیاسی و اجتماعی همه ما بیانجامد. به فروپاشی ایران. استثنایی بودن ایران وقتی برجسته میشود که به یاد بیاوریم زخمی که میتوانست عفونت کند و خطرناک شود چگونه با هزینه بسیار کمتری نسبت به کشورهای هم‌تاریخ و هم‌جغرافیا با ما تا حد زیادی ترمیم یافت. 

🔹 کارآمدی کلی نظام‌های سیاسی-اجتماعی را نه با رخ دادن بحران در آن نظام‌ها که با توان و ظرفیت آن نظام‌ها در مدیریت آن بحرانها باید سنجید. به عبارتی کارنامه یک نظام سیاسی را باید براساس توان خود-ترمیمی و خود-اصلاحی آن نظام قضاوت کرد و توان عبور کلیت نظام سیاسی و اجتماعی-مردمی ایران از هشتاد و هشت به نود و دو و به امروز برای ناظری بیرونی خیره‌کننده و نمادی از ثبات و توانایی این نظام بومی و غیرتقلیدی برآمده از انقلابی مردمی اسلامی است.

🔸 آمدنیوز و من‌وتو و رادیو‌فردا و و بی‌بی‌سی و فعالان و نهادهای اپوزیسیون وابسته به غرب امروز میگویند در ایران آزادی نیست و روز بعدش در تناقضی آشکار و کمیک و خنده‌آور با بزرگنمایی این و آن شعار، تظاهرات‌‌های اعتراضی را نشانه و نماد کم شدن ثبات و محبوبیت نظام سیاسی موجود در ایران تفسیر میکنند. بر این ستادهای جنگ روانی علیه اراده ملت ایران حرجی نیست که وظیفه‌شان تزریق احساس ناآزادی کاذب و نابود کردن امید و حس شادابی ملی و فلج کردن عضلات حرکتی ملت ایران است. 

🔹 اما بر روشنفکران و روزنامه‌نگاران و فعالان داخلی باید خرده گرفت که چرا به جای مستهلک کردن تمام توان خود در نزاعهای جناحی، وضعیت را از منظر منافع ملی و نگاه فراجناحی برای جامعه تبیین نمیکنند و از کلیت امید ملت ایران محافظت نمیکنند؟ چرا نشان نمی‌دهند که پس از آغاز دوره تثبیت نظام و پس از فروکش کردن خطرات نظامی دولت‌های بیگانه وضعیت آزادی در داخل تفاوت عمده‌ای کرده‌است؟ چرا نشان نمی‌دهند که حق تجمعات مصرح در اصل بیست و هفتم قانون اساسی و مطالبه شده در انقلاب، عملا در حال برسمیت شناخته شدن است؟ چرا پخته‌شدن تدریجی نهادهای امنیتی و بالغ شدن خرد جمعی نظام سیاسی ایران را که انعکاسی از تحقق مطالبات مردم است را به جامعه نشان نمیدهند؟ به عبارتی، چرا فیگور جذاب ولی غیرمسئولانه و کودکانه اپوزیسیونی بودن و نفرین به زمین و زمان کردن را کنار نمی‌گذارند و منافذ جنگ روانی دشمنان را نمی‌‌بندند تا حرکت رو به جلوی ما با امنیت بیشتری در داخل انجام شود؟

🔹 گفته بودیم امنیت مقدم بر آزادی است. و حالا می‌بینیم افزایش توان دفاعی ایران چگونه بنیان و مبنای آزادیهای داخلی و اجتماعی و سیاسی در داخل شده‌است. همانطور که پیش‌بینی کرده‌بودیم تقویت امنیت نظام و نه تضعیفش توسط غرب و نهادها و رسانه‌های مداخله‌گرش یا توسط غربزدگان داخل، تنها راه توسعه سیاسی ماست. 

🔸 تعدد تظاهرات در ایران نود و شش نشان‌دهنده بیشتر شدن احساس امنیت و اعتماد به نفس نظام ایران از یکسو و برسمیت شناختن حقوق امنیتی نظام توسط جامعه از سوی دیگرست. رسمی شدن تدریجی حق تجمعات دستاوردی بزرگ برای ملت و نشانی از بالا رفتن ظرفیت نظام است. قدمی غروربرانگیز برای کلیت دولت-ملت ایرانی.